Jego zdaniem konflikt pomiędzy zwolennikami taśmy i cyfrowej rejestracji materiału filmowego mija się z celem. „Sądzę, że powinniście z równym szacunkiem i nabożeństwem traktować cyfrę, z którym my traktowaliśmy taśmę. Musicie po prostu wiedzieć, co chcecie powiedzieć.” Wykład nastawiony był na młodego odbiorcę, Łoziński odwoływał się więc wielokrotnie do obecnej sytuacji w produkcji filmu dokumentalnego. „W tamtym systemie tworzyliśmy wspólną grupę o podobnych poglądach, nasz stosunek do władzy się pokrywał; mieliśmy idealne rozpoznanie systemu. Nam było po prostu łatwiej, bo były całe obszary milczenia, a wy teraz macie wszystko odkryte w telewizji. Obecny system jest znacznie trudniejszy do przeniknięcia, metaforycznego pokazania.”

Twórca poruszył również często dyskutowany temat prowokowania wydarzeń na planie. „Przy tworzeniu filmu dokumentalnego trzeba stworzyć warunki, które naprawdę istnieją. Czasami sprowokować akcję, by ujawniły się rzeczy, o których wiemy, że naprawdę się dzieją, naprawdę tam są.”

Łoziński zachęcał słuchaczy do eksperymentowania i do nie przywiązywania się do reguł formalnych. „Materiały dźwiękowe służyły nam do rozwijania wyobraźni. Dzięki nim można podrasować, zagęścić akcję. Filmy się nie starzeją, starzeją się tylko puste efekty formalne.” Podkreślał, że najważniejsze jest by być otwartym na materiał, który chce się sfilmować.